Jan Rymorz, który przyszedł na świat 25 grudnia 1850 roku w miejscowości Godziszów, był nie tylko wybitnym polskim lekarzem, ale również znaczącym działaczem społecznym. Jego życie, choć stosunkowo krótkie, trwało do 24 marca 1881 roku w Cieszynie, wniosło istotny wkład w rozwój lokalnej społeczności.
Rymorz jest często wspominany za swoją pasję oraz zaangażowanie w pomoc innym, co czyni go postacią godną zapamiętania w historii polskiego ruchu medycznego i społecznego.
Życiorys
Jan Rymorz był synem Pawła i Anny z Borutów. Po ukończeniu szkoły powszechnej w Goleszowie, zdecydował się na dalszą edukację w gimnazjum ewangelickim w Cieszynie. W trakcie nauki założył tam m.in. polską biblioteczkę uczniowską, co świadczy o jego zaangażowaniu w rozwój kultury polskiej w tym regionie.
W 1871 roku zdał maturę, a następnie rozpoczął studia medyczne. Początkowo uczęszczał na Uniwersytet Jagielloński w latach 1871–1873, a później kontynuował naukę na Uniwersytecie Wiedeńskim w latach 1873–1876. Po ukończeniu studiów przez dwa lata odbywał praktykę w Wiedniu, po czym w 1878 roku osiedlił się w Cieszynie.
Rymorz był aktywnym członkiem Czytelni Ludowej oraz Towarzystwa Pomocy Naukowej. Jego działalność koncentrowała się na wsparciu ubogich mieszkańców Śląska Cieszyńskiego, co podkreśla jego humanitarne podejście do życia. Niestety, zmarł z powodu tyfusu plamistego, którym się zaraził zastępując ochotniczo lekarza więziennego, który padł ofiarą epidemii w cieszyńskim więzieniu.
Pozostali ludzie w kategorii "Inne":
Ryszard Gabryś | Jan Herma | Franciszek Palarczyk | Helena Molak | Jerzy Klus | Józef Sztwiertnia | Zbigniew Kowalczyk (duchowny) | Tadeusz RaszykOceń: Jan Rymorz